حرف دل

بازم سلام...منم دختر تنها تنهایی که اطرافش پر از

آدم و دوست..ولی باز با همه ی اونها تنهای تنهاست

به قول سیاوش قمیشی:چه سخته تو جمع بودن ولی

در گوشه ی تنها نشستن آره منم حکایتم همینه...

نه فقط حکایت من که حکایت خیلی های دیگه

هم هست...این روز ها خیلی ها مثل من تو جمع

شادن..میخندن..میخندونن ولی تو خلوتشون یه کوه

غمن و درد..و چشماشون دریای اشک.. و همدم

دلشون دیوار های اتاق..چرا بایدما اینطور باشیم؟

من پای حرف همه میشینم همپای بقیه درد می کشم

ولی برای من هیچ کس همراه نیست..غم خوار نیست

چرا حرف های ما رو فقط باید دیوار ها بشنوند و

بی صدا بشکنیم...چرا؟چرا محبت کم شده...

نه مهر مادری نه پدری..کو نوازش های کودکی؟

کی گفته وقتی بچه بزرگ شد دیگه محبت نمی خواد

کی گفته مثل بچه ها با ما رفتار کنن ولی محبتشون

مثل بزرگ سالها باشه...خسته شدم از این تنهایی

از جلو دیگرون شاد بودن ولی در خود شکستن....

کاش آدما یه کم قدر هم رو بیشتر می دونستن و

 فقط وقتی سر خاک کسی میرن یادشون نیاد که یه روزی

اون هم نفس می کشیده و حسرت رفتنش رو بخورن

کاش محبت کردن رو یاد  می گرفتیم و از ترس

شکسته شدن غرورمون محبت رو پنهون نمی کردیم

کاش دوستت دارم رو تا دیر نشده می گفتیم و

یه عمر در حسرت عشقمون نمی موندیم... بیاییم این هارو

یاد بگیریم...و برای خودمون زندگی کنیم نه برای حرف مردم..

سالم زندگی کنیم تا هیچ کس هیچ حرفی نتونه بزنه

توکلمون به حق باشه و راضی به رضای اون...پس دوست بداریم

تا دوستمون بدارن...دست هم رو بگیریم تا احساس تنهایی

نکنیم...به حرف هام فکر کنین و بعد نظر بدین...منتظرتونم...

تا بعد...یا علی...

یا حق