دست هایت کو...

دست هایش سرد بود

لب هایش پژمرده شده

چشم هایش بارانی

صدایش موجی از درد

قلبش مالامال از غصه

او کیست کسی نمی داند

از کجا آمده که نا آشناست

می بینیش ولی گویی نیست

حظور ندارد و از ما جداست

لباس هایش کهنه و بی رنگ

با تحقیر و ترحم می نگریش

با هزار شک و تردید دست میکنی

در جیبت و یک شاخه گل از او

می گیری..می خندد..و میدود

تو می مانی و هزار خیال که

او چطور غرورش را زیر پا نهاده

و در خیابانها برای فروش یک

شاخه گل این چنین التماس

می کند..ولی تو هیچ وقط

تعم در به دری و فقر رو نچشیدی

هیچ روزی را بدون غذا سر بر

بالینت نگذاشتی...پس شکر

کن خدایت را که به تو مال داد

تا نیاز به شکستن غرورت

نباشد..نیازی به التماس برای

به دست آوردن یک لقمه نان

نباشد..و یادت باشد کی هستی

از کجا آمدی و اینکه این آمدن

یک رفتن هم دارد..یادت باشد که

هیچ کس را حقیر نبینی..زیرا ما

همه مثل هم روزی سفر می کنیم

و خیلی زود هم از خاطره ها محو

خواهیم شد...بیا امروز دستم را بگیر

بگذار امروز دستت را بگیرم تا یک دل

شویم...بیا به آسمان نظری کنیم و

عطر هوا رو بو کنیم و لذت ببریم...

بیا با من..تا من هم با تو هم قدم شوم

خدایا با همه ی تلخی های زندگیم

باز هم دوستت دارم و با تو هستم...

بنده ی حقیر و کوچکت..دختر تنها...